Jeśli chodzi o produkty do zanurzania w emulsji ciekłej gumy, należy przeprowadzić szereg etapów procesu, aby zapewnić odpowiednie formowanie, wulkanizację i obróbkę powierzchni w celu spełnienia potrzeb klienta w końcowym zastosowaniu.
Dzięki formowaniu zanurzeniowemu można wytwarzać trwałe części sprzętu medycznego o różnych kształtach, rozmiarach i grubościach ścianek, w tym osłony sond, mieszki, uszczelki szyi, rękawice chirurgiczne, balony na serce i inne unikalne części.
Kauczuk naturalny ma doskonałą sprężystość i wysoką wytrzymałość na rozciąganie, ale zawiera również białko, które może powodować reakcje alergiczne w organizmie człowieka. Natomiast syntetyczny neopren i syntetyczny poliizopren nie powodują alergii. Neopren może wytrzymać próbę wielu czynników; jest odporny na ogień, olej (średni), warunki atmosferyczne, pękanie ozonowe, ścieranie i pękanie pod wpływem zginania, odporność na zasady i kwasy. Pod względem dotyku i elastyczności poliizopren jest bliskim substytutem kauczuku naturalnego i ma lepszą odporność na warunki atmosferyczne niż lateks kauczuku naturalnego. Jednakże poliizopren poświęca pewną wytrzymałość na rozciąganie, odporność na rozdarcie i odkształcenie po ściskaniu.
Termin „impregnacja” odnosi się do operacji w postaci impregnacji. W rzeczywistości podczas wykonywania sekwencji stół zostanie zanurzony w materiale. Bardzo ważne jest zapewnienie, że skład gumy jest zgodny z wytycznymi i wymaganiami dotyczącymi wyrobów medycznych FDA.
Proces impregnacji można scharakteryzować jako sekwencję konwersji: guma przekształca się z cieczy w ciało stałe, a następnie chemicznie przekształca się w wulkanizowaną sieć molekularną. Co ważniejsze, proces chemiczny przekształca gumę z bardzo delikatnej folii w sieć cząsteczek, które można rozciągać i odkształcać, a mimo to powracać do pierwotnego kształtu.
Proces krzepnięcia nie zawsze jest konieczny w przypadku wszystkich procesów „zanurzania”, ale ma kluczowe znaczenie dla naszej sekwencji przetwarzania. Gumę można zmienić z płynnej w stałą poprzez suszenie na powietrzu, ale zajmuje to dużo czasu. W ten sposób produkowane są niektóre części cienkościenne. W procesie krzepnięcia wykorzystuje się środki chemiczne, aby wymusić zmianę stanu fizycznego.
Koagulant jest mieszaniną lub roztworem soli, środka powierzchniowo czynnego, zagęszczacza i środka antyadhezyjnego w rozpuszczalniku (zwykle wodzie). W niektórych procesach alkohol może być również stosowany jako rozpuszczalnik. Alkohol szybko odparowuje i pozostaje niewielka ilość pozostałości. Niektóre koagulanty na bazie wody wymagają suszenia koagulantu za pomocą pieca lub innych metod.
Głównym składnikiem koagulantu jest sól (azotan wapnia), która jest niedrogim materiałem zapewniającym najlepszą równomierność koagulacji w postaci impregnowanej.
Środek powierzchniowo czynny służy do zwilżenia impregnowanej formy i zapewnienia, że na formie utworzy się gładka, jednolita powłoka koagulanta.
W preparacie koagulantu stosuje się środek antyadhezyjny, taki jak węglan wapnia, aby pomóc w usunięciu utwardzonej części gumowej z postaci zanurzonej.
Kluczem do wydajności koagulantu jest równomierna powłoka, szybkie parowanie, temperatura materiału, szybkość wejścia i odzyskiwania oraz łatwa modyfikacja lub utrzymanie stężenia wapnia.
Jest to etap, w którym guma zmienia się z płynnej w stałą. Środek chemiczny wspomagający koagulację, koagulant, jest teraz nakładany na impregnowaną formę i jest suchy.
Formę „umieszcza się”, czyli zanurza w zbiorniku z płynną gumą. Kiedy guma wchodzi w fizyczny kontakt z koagulantem, wapń w koagulancie powoduje, że guma staje się niestabilna i zmienia się z cieczy w ciało stałe. Im dłużej model jest zanurzony, tym grubsza jest ściana. Ta reakcja chemiczna będzie kontynuowana do momentu zużycia całego wapnia z koagulantu.
Kluczem do zanurzenia lateksu jest prędkość wlotu i wylotu, temperatura lateksu, jednorodność powłoki koagulantu oraz kontrola pH, lepkości i całkowitej zawartości części stałych w gumie.
Proces ługowania jest najskuteczniejszym etapem usuwania niepożądanych substancji chemicznych na bazie wody z produktu końcowego. Najlepszym momentem na usunięcie niepożądanych materiałów z impregnowanej folii jest ługowanie przed utwardzeniem.
Głównymi składnikami materiału są koagulant (azotan wapnia) i guma (naturalna (NR), neopren (CR), poliizoporen (IR), nitryl (NBR)). Niewystarczające wymywanie może prowadzić do „pocenia się”, lepkiego filmu na gotowym produkcie i zwiększonego ryzyka utraty przyczepności i reakcji alergicznych.
Kluczem do wydajności ługowania jest jakość wody, temperatura wody, czas przebywania i przepływ wody.
Ten krok jest działaniem dwuetapowym. Woda z folii gumowej zostanie usunięta, a z biegiem czasu temperatura pieca uruchomi przyspieszacz i rozpocznie proces utwardzania lub wulkanizacji. Podczas optymalizacji najlepszych właściwości fizycznych różnych rodzajów gumy kluczem jest czas utwardzania i temperatura utwardzania.
Istnieje wiele możliwości obróbki powierzchni zanurzonych części, aby zapobiec przyklejaniu się części. Opcje obejmują części sproszkowane, powłokę poliuretanową, mycie silikonowe, chlorowanie i mycie mydłem. Chodzi o to, czego klienci chcą lub potrzebują, aby ich produkty odniosły sukces.
Abonamentowe projektowanie i outsourcing medyczny. Już dziś dodawaj do zakładek, udostępniaj i wchodź w interakcję z wiodącymi czasopismami poświęconymi inżynierii projektowania medycznego.
DeviceTalks to dialog pomiędzy liderami technologii medycznych. Są to wydarzenia, podcasty, seminaria internetowe i indywidualna wymiana pomysłów i spostrzeżeń.
Magazyn branżowy dotyczący wyrobów medycznych. MassDevice to wiodący dziennik biznesowy poświęcony urządzeniom medycznym, opowiadający historię urządzeń ratujących życie.
Czas publikacji: 16 sierpnia 2021 r
